ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ: Στα ερείπια της ένδοξης βιομηχανίας λιπασμάτων του 1909

ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ: Στα ερείπια της ένδοξης βιομηχανίας λιπασμάτων του 1909

Αναμφίβολα, κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε βρεθεί  μπροστά σε έναν ερειπωμένο χώρο, ένα εργοστάσιο, ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, μια παλιά βιομηχανία.Όλοι μας κλείσαμε τα μάτια και προσπαθήσαμε να φανταστούμε κάτι από την εποχή που τα ερείπια αυτά...είχαν ζωή!

Μια περιοχή που αν και σήμερα μοιάζει με ξεχασμένο τοπίο,για 89 συναπτά έτη έσφυζε από ζωή.

περισσότερες φωτογραφίες στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.flickr.com/photos/ibanakos

Η γέννηση

H Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων ιδρύθηκε το 1909 από τον Ν. Κανελλόπουλο και πολλούς έλληνες επιστήμονες.
Η έκταση ανερχόταν σε 245 στρέμματα και σύμφωνα με πληροφορίες της περιοχής, το οικόπεδο δίπλα στο λιμάνι της Δραπετσώνας στην Ηετίωνα ακτή, αγοράστηκε σε συμφέρουσα τιμή.

Η γιγάντωση

Το 1910 το εργοστάσιο έχει κατασκευαστεί πλήρως και σταδιακά αρχίζει να αναπτύσσεται και σε γειτονικά οικόπεδα. Η ΠΥΡΚΑΛ παραχωρεί το δικαίωμα παραγωγής οξέων στην ΑΕΕΧΠΛ και έτσι για τα επόμενα πενήντα χρόνια η εταιρεία μονοπωλεί στην παραγωγή λιπασμάτων (θειικό οξύ, θειικός χαλκός, θειικός σίδηρος, υδροχλωρικό οξύ, νιτρικό οξύ, λιπάσματα) και λίγο αργότερα υαλουργικών ειδών.

Ο ρόλος των προσφύγων

Μετά την μικρασιατική καταστροφή, χιλιάδες πρόσφυγες καταφθάνουν στο Πειραιά. Τα φθηνά εργατικά χέρια σε συνδυασμό με την άνοδο του εργοστασίου τη περίοδο εκείνη, δημιουργούν έναν ολόκληρο οικισμό γύρω από την περιοχή της Δραπετσώνας, με τους εργαζόμενους το 1934 να φτάνουν τους 4000.

Η αρχή του του τέλους

Ήδη από το 1970 το εργοστάσιο αντιμετώπιζε προβλήματα. Επενδύσεις δεν υπάρχουν και το μέλλον μιας ολόκληρης βιομηχανίας, η οποία μεγάλωσε τρεις γεννιές, ήταν ιδιαίτερα δυσοίωνο.

Το λουκέτο και η κατεδάφιση

Το 1992 η Εθνική Τράπεζα αγοράζει τα Λιπάσματα, ιδρύει μια θυγατρική διαχειριστική εταιρεία, η οποία διοικεί το μέρος που λειτουργούσε υποτονικά μέχρι το οριστικό κλείσιμό του, το Σεπτέμβριο του 1999. Το 2003 κατεδαφίστηκαν τα περισσότερα βιομηχανικά κτίρια που υπήρχαν. Το μόνο που απέμεινε, είναι το εργοστάσιο υαλουργίας με τη χαρακτηριστική του καμινάδα.

Το σήμερα

Η Δραπετσώνα μείωσε σε μεγάλο βαθμό τα επίπεδα ρύπανσης της, οι φωτογράφοι έχουν βρει έναν χώρο, ο οποίος συνδυάζει την ερήμωση του εργοστασίου με την ομορφιά του λιμανιού, ωστόσο κάτι λείπει...
Η περιοχή μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί, πάντα με σεβασμό στην ιστορία και την παράδοση.
«Από τη ρυπαίνουσα βιομηχανία περάσαμε σήμερα στο “αποστειρωμένο” πολεοδομικό κενό» έγραψε ο συγγραφές Νίκος Μπελαβίλας... Και για αυτό το κενό, κάτι πρέπει να γίνει...